ja się machnęłam mimo wszystko na 8.
końcowa scena rzeczywiście była znakomita- dopełniała całość psychodelii tego obrazu, a przy tym stanowiła moment przepełniony wyjątkową harmonią. Jakby napięcie całego filmu, czy wręcz wszystkiego, co wisiało nad głównym bohaterem, właśnie w chwili jego śmierci ucichło, odeszło.

według mnie w tym filmie nie ma ani o jedną scenę za dużo. Wątek z gejami jakby dodatkowo podkreślał odosobnienie blake'a. Jego kumple, mimo, że również wyglądali na poważnie poturbowanych duchowo, jakoś sobie z tym radzili. Może w niekonwencjonalny sposób. Tymczasem on zamykał się w sobie, poświęcając swój czas tylko muzyce i wydarzeniom, które wielokrotnie w samotności przeżywał.

Zgadzam się, ta scena jest zbędna, nic nie wnosi i w ogóle średnio wiadomo, o co chodzi :)

Ale miałam kompletnie różne odczucia względem tego filmu. Uznałam, że jest świetny - a potem obejrzałam zakończenie i zmieniłam zdanie :/ Zakończenie rujnuje wszystko, ta tandetna scenka z "duchem" unoszącym się z ciała, ten moment tuż przed samobójstwem, kiedy Blake wpatruje się tępo w przestrzeń przy dźwiękach jakiejś muzyki, za przeproszeniem, z dupy wziętej... Nic tam się nie zgadza, nie robi to w ogóle żadnego wrażenia (żeby była jasność - nie uważam, że wrażenie robiłoby rozwalenie sobie głowy na oczach widza) i pozostawia bardzo mieszane uczucia.