bardzo się zgadzam z caloscią... może nawet nie tyle w kontekście filmu, co w ogóle.
natomiast ostatnie zdanie "Wyniesiecie z niego tylko tyle ile macie w sobie" - absolutnie tak...

Świetna recenzja... tylko w sumie dopada nas ta rzeczywistośc gdy trzeba za coś życ, a w liceum jednak byliśmy na garnuszku rodziców i mogliśmy siedziec nad rzeką i nie myślec o schematach :)

Zgadzam się.

Myślę dokładnie tak samo.
Ostatnie zdanie jest dokładnie tym, co sam pomyślałem czytając tematy ludzi z pretensjami do filmu, którzy dali ocenę pokroju 3.

ja wynoszę wiele z muzyki tej kapeli, a z tego gniota wyniosłem znudzenie

Do tego gniota trzeba dojrzeć. To tak jak odstawić Smells Like ten spirit i posłuchać Endless Nameless. To nie film dla dzieci.

podobał mi się bo przypomniała mi się moja nieskrępowana młodosć; kiedy miałam naście lat jedynym problemem było zdobyć kase na dragi, zabawić się, posłuchać muzyki, dobrze pofazować i żeby nie było zdać do następnej klasy liceum :D Cenie tamte czasy za luz, ktory miałam w głowie za wiarę we wszystko i w nic za otwartość mojego umysłu i za przyjaciół z którymi dzieliłam wszystkie emocje, nadzieję i marzenia. Ten czas się skończył i bardzo mnie to cieszy, dorosłość ma wiele trudnych aspektów co nie znaczy że życie przestaje być kuszące, życie się po prostu zmienia i płynne przez co jest wyjątkowe. Kurt był wyjątkowy ale się zagubił, z filmu wynika że był bardzo samotny, on jej niby potrzebował uciekał od ludzi ale to go w końcu zabiło. Trudno jest zrozumieć co w głowie ma taki artysta, wyalienowany, poszukujący nowych bodźców?? Takim ludziom jak on daje się prawo do takiego życia, świat nie powinien się składać z samych odpowiedzialnych i wiecznie poukładanych dorosłych :)

przyznam i potwierdze tym samym rytmem bije moje serce ; pieprzyc schematy

<3

heh, fajna refleksja... dużo fajniejsza od filmu, który jest dla fana Nirvany wielkim nieporozumieniem. Muzyka zespołu, styl (\ jego brak), dają ogromną radość i energię (pomimo tragizmu jaki był wpisany w ich historię). A tu mamy jakąś wariację van Sranta, nie wiadomo o czym, nie wiadomo dla kogo, bo na pewno nie o Kurcie i na pewno nie dla jego fanów.

Ja prosto odebrałem przesłanie filmu, po prostu o największym nasileniu się depresji u Kurta Cobaina, które doprowadziły go do samobójstwa. Nie wiem co Kurt dokładnie robił przed śmiercią, jak żył, ale film tylko przedstawiał stany w jakich mógł się znajdowac Kurt. Bardzo podobało mi się jak przedstawili stan psychiczny głównej postaci. Totalna niechęc do życia, jakby nic nie miało sensu, ucieczka od wszystkich, zamknięcie się w swoim świecie, szczyt negatywnych emocji, które w końcu musiałby doprowadzic do tragedii. Uzależnienia także odegrały swoją rolę w życiu Kurta Cobaina.

Wielki plus za dobrze przedstawiony depresyjny klimat filmu!

Większość ludzi sens życia znajduje w sobocie. Dlaczego? Bo wtedy idzie się na dyskotekę, zabawę lub do knajpy. W niedzielę się kacuje, a potem w poniedziałek do roboty, jeść, spać, srać i odliczać do następnej soboty. I ci ludzie są szczęśliwi. Ale nie artyści. Artyści zastanawiają się po żyjemy i dokąd zmierzamy. Nie znajdują odpowiedzi na te pytania i wtedy ci co wrażliwsi wpadają w sidła autodestrukcji. I to jest sytuacja nie do pozazdroszczenia, bo ludzi tego pokroju takie egzystencjalne pytania natrętnie prześladują. Ci najwrażliwsi z takim ciężarem na ogół nie dożywają do trzydziestki. I to jest bardzo smutne.